به گزارش مشرق، صفحه اینستاگرام مرزوبوم بخشی از کتاب ابو باران درباره روایت مدافع حرم، مصطفی نجیب از حضور فاطمیون در نبل و الزهرا را منتشر کرد.

با ورود ما به روستا، مردم نماز شکر می خوانند. هر سربازی را می بینند، بلافاصله به داخل خانه هایشان می برند و از او پذیرایی می کنند.تا یک سال بعد که من به نبل و الزهرا می رفتم، شیرینی فروش ها و نانواها به من شیرینی و نان مجانی میدادند و از من پول قبول نمیکردند

چند روز بعد از آزادسازی روستاها،برای دیدن دوستم عیسی معتوق، به آنجا رفتم. قبل از  حرکت، عیسی با من تماس گرفت. متوجه شدم برای گفتن چیزی دل دل می کند. قبل از این که پشیمان بشود و قطع کند، خواهش کردم حرفش را بزند. گفت «خانواده ی من، چهار سال است کنسرو ماهی نخورده اند. در انبارتان چند تایی داری، برایم بیاوری؟». من هم یک وانت پراز کنسروهای گوناگون کردم و از بازار هم چیزهایی خریدم و راهی الزهرا شدم.

ظاهر روستا، خیلی آشفته و به هم ریخته نبود. خانه ها، پراکنده در میان زمین های کشاورزی قرار داشتند و بیشتر خمپاره ها به زمین اصابت کرده بودند. عزت نفس ساکنان روستا، برایم عجیب بود.با دیدن آن وانت پر از خوردنی،حتی از کودکان هم یک نفر جلو نیامد تا چیزی بخواهد. یک نفر از اهالی، به مناسبت ورود من می خواست تیر هوایی بزند. پیرمردی جلو آمد و گفت تو را به خدا، نزن. ما به اندازه ی کافی در این چهار سال صدای تیرشنیده ایم

 بعد کمی درد دل کرد که در این سال ها آب و غذا جیره بندی بوده و فقط راهی به ترکیه باز بوده که کردها برایشان مواد را می آورده و ده برابر قیمت اصلی به آن ها می فروخته اند. بعضی ها هم بدون عوض کمک شان می کرده اند؛ حتی کسانی را که داوطلب اند، از این راه از محاصره خارج می کرده و به ترکیه می برده اند

 جوان های روستا، مواد خوراکی را بین خانواده ها تقسیم کردند. فرصتی پیش آمد که با عده ای از آن ها صحبت کنم. میگفتند «در مدت محاصره، در برابر هجوم دشمن به روستا مقاومت می کردیم و بارها به هر قیمتی که شده بود، اجازه ی ورود یک تانک به روستا را هم ندادیم.دهها نفر شهید میشدند تا در نهایت موفق می شدند با نزدیک شدن به تانک، یک نارنجک به داخل آن بیندازند و منهدمش کنند

عیسی هم خیلی خوشحال بود. بعد از مدت ها، پدر و مادر و خانه و کاشانه اش را دیده بود و از هر دری سخن می گفت و شوخی میکرد. مادرش،خیلی در زحمت افتاده بود و کلی غذاهای خوشمزهی عربی برایمان پخته بود